Verenigd Koninkrijk

De opkomst van het Verenigd Koninkrijk

Israël als verenigd koninkrijk van twaalf stammen komt op in de 10e eeuw voor Christus. De opkomst is mede mogelijk door een internationaal politiek vacuüm: de Hethieten zijn verslagen door Assur, Assur zelf is tijdelijk verzwakt, Egypte is op zijn retour. De belangrijkste bedreiging in deze periode komt van kleinere machten als de Filistijnen (Zeevolken), aan wie de naam 'Palestina' is ontleend (er is overigens geen etnische verbinding met de hedendaagse Palestijnen).

 David

 David is na periode als balling 7½ jaar koning van Juda in Hebron, Daarna regeert hij 33 jaar over heel Israël. Om de 12 stammen samen te smeden, verplaatst hij zijn hoofdstad naar Jeruzalem (voordien Jebus):

• de stad ligt centraal ten opzichte van alle stammen, en aan de hoofdweg over de bergkam

• zij ligt niet in het grote gebied van Davids eigen stam Juda, maar in dat van de kleinste stam Benjamin; bovendien daarbinnen in een Kanaänitische enclave - dat maakte het een politiek onbelaste keuze (geen stam hoefde zich achtergesteld te voelen)

• zij ligt op een goed verdedigbare tongberg, die naar drie zijden is omgeven door steile hellingen en voorzien van een waterbron (Gihon).

Alleen aan de Noordkant ligt de stad open. Daarom zijn daar alle eeuwen door de zwaarste verdedigingswerken gebouwd. Het is ook daar dat vele eeuwen later de Romeinen door de stadsmuur braken.

De ‘stad van David’

In de jaren '60 leidde de Britse archeologe Kathleen Kenyon opgravingen op de Oostelijke helling van de stad van David. Zij slaagde erin midden op de helling de robuuste verdedigingsmuur bloot te leggen die koning David moest nemen bij zijn verovering van Jeruzalem. Alleen de kleine sectie op de afbeelding links werd bij de opgraving bloot gelegd.

De Stad van David ligt op de Ophel, een heuvel die glooiend Zuidwaarts afloopt van de Zuidoostelijke zijde van de Tempelberg. Tegenwoordig is de Ophel een archeologische tuin, die open staat voor studiebezoeken. Uitgebreide opgravingen in dit gebied sinds 1968 hebben ca. 25 lagen doorsneden uit zo'n 2500 jaar geschiedenis. Belangrijke vondsten uit de perioden van de eerste (960 - 587 v Chr) en tweede tempel (515 v - 70 n Chr), Romeinse (63-324 n Chr), de Byzantijnse (324 - 638) en vroege Moslim tijd (7e eeuw n Chr) laten zien hoe de opeenvolgende heersers in de stad de bouwwerken van hun voorgangers gebruikten voor hun eigen bouwprojecten. Nog vier bijbelse locaties liggen in dit  gebied: de Gihon br on, Warren’s schacht, de tunnel van Hizkia, en de vijver van Siloam.

De Gihon bron	In de schacht naar de Gihon bron die Charles Warren in het begin van de 19e eeuw ontdekte.	De brede muur die Jeruzalem in het Noorden beschermde

 
De huidige muren om de Oude Stad van Jeruzalem zijn gebouwd door de Turken in de 12e eeuw. Daarbinnen is de stad nu verdeeld in vier wijken: de christelijke (NW), Armeense (ZW), Joodse (ZO) en islamitische wijk (NO, bij de Rotskoepel moskee, de voormalige tempelberg).

In een land zo droog als Israël is nabijheid tot een waterbron de allereerste overweging bij het bepalen van de plaats voor een dorp of stad. De enige permanente waterbron in het oude Jeruzalem was Gihon. Zijn naam is afgeleid van het feit dat hij niet regelmatig stroomt, maar met horten en stoten (het Hebreeuwse Giha betekent 'uitstorting'). De Gihon bron bevindt zich in een grot aan de Oostkant van de Stad van David. Om tijdens een beleg toegang te hebben tot het water werden schachten door de rots gehakt van binnen de stadsmuren. Warren’s schacht is er zo een.

Door veroveringen en allianties breidde David zijn invloedssfeer uit van wadi el-Arish in de Sinaï tot de Westoever van de Eufraat.

 Salomo

Onder Salomo vindt er geen verdere expansie plaats, maar consolidatie:

Opmerkelijk is dat in Hazor, Megiddo en Gezer soortgelijke kazematmuren en poortconstructies uit de 10e eeuw zijn aangetroffen, terwijl in eerdere perioden iedere stad zijn eigen bouwvormen had. Dit is een indirecte aanwijzing dat er voor het eerst een centraal bestuur was.

Salomo's grote bouwprojecten hebben uiteindelijk bijgedragen aan het uiteenvallen van het koninkrijk. Het volk was de zware belastingen en herendiensten moe. Toen na zijn dood zijn opvolger Rehabeam dreigde de last nog te verzwaren, braken de noordelijke stammen los uit het koninkrijk van David.

Megiddo is oorspronkelijk een Kanaänitische stad. De stad wordt voor het eerst vermeld in 1468 vChr. wanneer Thutmoses III er een Kanaänitisch leger verslaat (het eerste historische verslag van een veldslag ooit!). Megiddo werd ingenomen door David en versterkt door Salomo. Zware vestingwerken, een poort en gouverneurspaleis dateren uit de dagen van Achab.

	Tell Megiddo maquette	Watertunnel Megiddo
	Wierookaltaar Megiddo	De bima van Megiddo - een Kanaänietische 'hoge plaats'